Ee nerede kalmıştık? Coronalı bilmem kaçıncı günümüzdeyiz. Önce espriler yapmıştık. Kimileri en başından beri korkmuştu. Kimileri zamanla anladı işin ciddiyetini. Kimileri yakınlarını kaybetti. Kimileri daha çok risk altında. Kimileri çalışmak zorunda. Kimileri işsiz kaldı. Kimileri...derken geçiyor günler. Reklamlarda hayatın olumlu yüzünü koyuyorlar şu günler de, umut içeren güzel günlere dair. Karşımıza insanın çekildi doğadan,yeryüzünden değişik kareler çıkıyor. 

 

Bir ceylan koşuşuyor deniz kenarında. Ya da çiçek bitmeyen yerler de çiçekler açıyor. İnsanın hunharca kullandığı yeryüzü, insanın elini ayağını çekmesiyle toparlanıyor. Sorgulanıyoruz kainat tarafından. Sorguluyoruz. Değil sevdiklerimiz, sevmediğimiz ne varsa söylendiğimiz o bile elimizden alınıp yeri aranır durumda. Sevdiklerimizi göremiyoruz. 

 

Bayram yaklaşıyor belki görüşmeler kısıtlayacak. Kim neyi yaşamak istiyorsa onu yaşayamıyor şu an. İnananlar için yaratan belki huzuruna kabul etmiyor. Elbette ki her yerde ibadet edilebilir. Konumuz bu değil zaten. Kimi yerlerde yüzyıllardır okunmayan ezanlar okunuyor. Kimileri uyanıyor, kimileri arlanıyor, kimileri hayatın içinde olup bitene aynı aymazlık içinde...

Herkes kendi bilir kişiliğiyle bir yol tutturmuş gidiyor... Demem o ki bugünler geçip herşey düzeldi denileceği vakitler gelirse oh be hayat var deyip tüm vurdum duymazlıklara devam mı edilecek. O zaman herşey güzel olmayacak. Hayat kaldığı yerden devam edecek. Bir sonra ki intikama kadar...