Hepsi bir bütünmüş meğer...

Sakladığım eşyalar gibi,
ruha işliyormuş;
herşeyi gerekli bulmak...

Kanaate alışıyormuş insan
Sevgiye...
Yaşama...
Bize ne,
ne kadar sunulduysa...

Olurunu kabul ettiğimiz herşey
Bizi gereksiz sabırlara itmiş

Kendimize sağır olmuş
Acıyı kucaklamaktan,
Katlanmaktan gocunmamışız...

Kıyamayıp biriktirmişim!

Meğer yükmüş hepsi ruha

Şimdi fazlalık olan herşeyi atıyorum

Yüzsüz yükleri koydum kenara

İçimden başladım

Bundan sonra

Yalnız
Sade
Ve
Tenha.

Gamze Kara