Evet küçüğüm ilk okul bire başladım
Elimde bir defter birde silgisiz kalem
O zaman sadece Almanya'da babası olan
Çocukların kalemlerinin arkasında olurdu silgi.
Ayağımda siyah lastik ayakkabı
yamali çorap.

ANNEM Rahmetli soğuktan donan
Ellerimizi, ayaklarimizi elma gibi yanaklarimızı.
Nefesiyle isitmaya çalışırdı,
Ellerimizi ovarak..
o günleri asla Unutmadım.
Unutamam!

Erciyes'kar buz fakirlik diz boyu
dillere destan.
Öğretmenim mahçup! tebeşir lazım çocuklar!
Yarın ailelerinizden para isteyin
Selam deyin.
Bu senin Ayıbın değildi
Öğretmenim Unutma.
Ertesi gün Öğretmen'im çaresiz yine mahcup.
Odunumuz kömürümüz bitmesi yaklaştı
Aileleriniz sınıfımıza kerpiç odun getirsin.

Ah Öğretmenim ne zor bir durum yaşamışsın.
Gözlerini kaçırırdın bakarken gözlerine,
Oysaki utanması gereken sen değildin!
Bütün istediklerin biz öğrencilerin içindi!
Sana bu mahcubuyeti yaşatan utanmalıydi.
Yasıyor musun bilmiyorum dualarımdasın.
Sen kıymetli Öğretmenim.
hakkını helal et.
Kıymetini bilmeyen
O zalim yönetim Utansın.

İşte O günleri UNUTMADIM UNUTAMAM.
Bu yüzdendir sitemlerim haykırışlarım.
Öğretmenimi ve Onun neler çektiğini
Unutmadım sende UNUTMA UNUTURMA......
Bu günlere nasıl geldiğimizi ve Rezilliğimizi.

Nurhan Uslu