Annelerimize ne kadar methiyeler döksek azdır. Bir güne sığdırma ve bunu da katipatist rejimin kendine kazandırma çabalarının abartılması ile sonuçlanan mayısın ikinci haftası hepimize kutlu olsun. 
Şimdi taa anne karnından başlayarak son nefese kadar çekilen zahmetlerden bahsetmek hepimizin bildiği şeyler gibi görünse de biz insanlar herşeyi çok kolay sıradanlaştırdığımız  için sık sık hatırlatmakta fayda var. 

Tabi olan var olmayan var... Annelerini kaybetmiş olanların yanı sıra annelik hasretiyle yanan ya da anneliğini kaybetmiş, evladını yitirmiş bugünün anlamının acı verdiği kimseler de var elbette. Her durumun bir karanlık yüzü var. Rabbim onların gönüllerine inşirah nasip etsin dedikten sonra sözü kendi anneme getirmek istiyorum. Ona ne kadar teşekkür etsem az kalır. Son nefesine kadar evlatlarının arkasında durmaya kendini adamış fedakâr bir annem var.  

Evet annelik çok çok zor hiç de hafife alınacak gibi değil. Gerçekten annelik sorumluluğunun idrakine,merhamete sahip olan her insan küçükken çocuklarına elinden geldiğince bakacak büyütecektir.

Yaşım ilerledikçe şunu görüyorum ki insanın yaşı ne kadar büyürse büyüsün bir çocuk her yaşta annesinin,ailesinin desteğine sevgisine ihtiyaç duyuyor. Ve bunu son nefesine kadar desteğini esirgemeyen tüm ebeveynlerden Allah razı olsun.

Seni seviyorum Annem iyi ki varsın...

Gamze Kara