Ne kötüdür şu alışmak
Kaybetmeye alışmak.
Sessiz kalmaya susmaya alışmak.
Yürüyüp koşabilecekken durmaya alışmak.
En yakının tarafından kırılmaya alışmak.
Sahte sözlere,
Umut verip yolda bırakılmalara,
Gitmelere,
Menfaat uğruna yiten sevgilere,
Vefasızlara,
Saksıda soldurulan çiçeklere,
Kanadı kırılmış çığlık atan bülbüllerin feryadına alışmak.
Tavırları kusursuz görünen
İnsan yerine koyduğumuz hayvanlara,
Sevginin uslubunu bilmeyen Kan emici cellatlara alışmak.
En kötüsüde
Gülmemiz gereken yaşlarda
Ağlamaya alışmak.
Hangi okyanusun mavisiyle yıkanır bu acılar???
Ayşe Varol