Çok sustum, susturuldum.
Artık avazım çıktığınca konuşuyorum.
Kırıla kırıla topladığım ne varsa 
döküyorum ortaya.
Haksızlığı kaldıramıyorum.

Verdiği onca sözden sonra 
Saçma sapan bahanelere sığınıp 
Yana döne elimi bırakana
Açmıyorum artık gönül kapımı.

Karanfil kokulu gülüşlerim çalındığından beri 
Her kalbi atanı diriden saymıyorum.
Sevmeyi bilen,
Gönül alan, 
Kalp kırmayan,
Onarmayı bilen, 
Pişmanlık duyan,
Utanabilen, 
Sözünün eri olan insanları çok seviyorum.
Öyle ucuz değil yüreğim 
Kendime vermem gereken değeri verince başkalarına görüyorum nasıl harcandığını.
Beni eksiltmeyen insanlara yer veriyorum hayatımda.

Sizi bilmiyorum ama 
Eskisi kadar üzerine de düşmüyorum hiç bir şeyin.
Olmuyorsa zorlamıyorum.
Bırakıyorum kendi haline 
Çay mı soğumuş 
Olsun diyorum vaktinde içseydi...
Şekeri mi az 
Kendi de ekleseydi...
Açık mı olmuş 
Demlenmeyi bilseydi...
Yetmedi mi 
Ee bir zahmet 
Kendinden de bir şeyler katsaydı...

Hep bana diyen bu hayatta 
Her şeyi tamamlamaya çalışırken 
Beni kim tam anladı...??

Ayşe Varol