Ne güzel söylemiş şair;
Gülmeyi çocuklar icat etti, bizler tüketiyoruz.

Onlar ki;
Büyürken can evinde taşır umudun goncasını.
İçinde gül bahçesi açıverir akıtsan sevgini.
Bu dünya dön emrini onlardan almış besbelli.

Baharda yaşamanın bilmezsen nedir tadı.
Bir güzel söz
Bir güzel davranış
Bir güzel kalp koy yüreğinden içeri.
El eledir mutlulukla akan gözyaşı.
İnsanlığın, merhametin, iyiliğin sesini
Kimsesizler kadar hiç bir gönül duymadı.

Ne söylesem size çocuklar daha öğretmen olarak bilmem ki...
Gözleriniz hâlâ neden yaşlı.
Oysa ekmeğe dönüşmeli döktüğünüz alın teri.
Sağır, kör, dilsiz bunca yetişkin varken.
Utanmanın en alası da bize düşmeli.
Bu çocuklar bizim
Onlara kanatlarını geri vermeli.
Merhamet
Vicdan
İyilik bu çocukların sırtında yükselmeli.
İnsanlığın kitabını  onlar yazmalı
Geç kalmadan okumayı öğrenmeli
Her çocuk büyüyünce  öğretmen  olmalı.

( öğretmenlerin bıraktığı iz asla silinmez)

Ayse Varol  Aykız