Nefis, insanın öz varlığı ,benliği kısacası kendisidir. Son zamanlarda sıkça karşılaştığımız ve sık sık kullandığımız soyut bir kavramdır. Toplumsal yargıların olmazsa olmaz bizi biz yapan değerlerimizin yerine kendi değer ve yargılarını önde tutan kişisel hırs ve taleplerinin esiri olan insanlar nefislerini önde tutarak bencilliklerini ilan etmişlerdir . Oysaki toplum önderleri örnek şahsiyetler belli kurumları temsil edenler bu konuda daha titiz örnek olmak durumundadırlar.   Nefis yalan söylememektir, iftira atmamaktır, karşısındaki insanı kıracak söz söylememektir, öfkelensen de bedensel güç kullanmamaktır, eline beline diline aklına bütün benliğine hâkim olmaktır.   İnsanın içinde iki ben vardır. Biri yasak olan şeylerin yapılmasını ister öteki bu yanlışların yapılmasını engellemek ister. Nefise hakim olmak iki benin çatışmasının sonucudur,ikin ci benin kazandığı durumlarda insanlar nefislerine hakim olmuştur. İnsan yaşlandıkça bilgi kültür ve deneyimlerini genişlettikçe ahlak ve görgü kurallarını öğrendikçe toplumdaki konumunun yükselttikçe nefsine hakim olma yeteneği artar. Bir insanın değeri nefsine hakim olma yeteneği ve becerisi ile orantılı artar bir insan benliğine ne kadar hakimse o kadar insanların gözünde büyür.   Nefis onu terbiye ettiğin sürece hakimsimsin ama onu terbiye edemeyenler bulundukları ortamlarda fazla başarı elde edemezler.   Onlar sadece dar kalıplar içinde sadece ne i düğü belirsiz düşüncelerde kendine güvenemeyen hep şüpheci tavırlar içinde olan insandırlar. Asıl temel düşünceyi gözden kaçıran görevleri icabı adaletin terazisini düzeltmek zorunda olmalarını göz ardı edip hayatı boyunca elindeki bütün imkanları kendi çıkarlarına kanalize etmiş temsil ettiği kurumların ve toplumun değer yargılarını yok sayan koltuk sevdalıları bu değerlerin yıkılmasından beis duymamaktadırlar. Yaşadıkları dünyaya sadece at gözlüğü ile bakan etrafında yaşananlardan bihaber yaşayan, komşularına bir selamı çok gören mahiyetindeki insanları hor gören dışlayan düşünce özürlü oldukları için düşüncelerini söyleyenlerden rahatsız olan yararsız işlerin içinde oldukları için yarardan çok zarar vermekten rahatsız olmayan oturdukları yerde sadece göbeklerini kaşıyarak bir şey yaptıklarının zanneden bu zavallılar günü kurtardıklarını zannetmektedirler.   Maalesef üzücüdür ki,sivil toplum örgütlerinde ben yaptım oldumcu mantığı güden kendi menfaatlerini temsil ettikleri kişi ve kurumların üstünde tutan beraber yol aldıkları arkadaşlarını kaybetmeyi bile göze alan embesil kafalı sözüm ona kendini yönetici zanneden çizgisi kırık şahsiyetlerini onurlarını kaybetmiş hedefe varmak için her yol mubahtır felsefesi ile hareket eden insanlar manevi bir çöküşün içindedirler. Bu insanlar bir süre toplumda ötekileştirdikleri insanlar tarafından iltifata mazhar olsalar da zamanla yapılan baskıların sonucu dur ki kötülüğün iyiliğe hakim olmasıdır. İnsani değerler bakımından hiç de ders almamış toplumun yoz insanıdırlar.   Son zamanlarda ülkemizde yaşanan olumsuz olayların müsebbibi bu sivil toplum örgütlerindeki kendini geliştirememiş temsil ettiği üyeler ile kendi arasında mesafe koyan ayrıntılarda boğulup gerçekleri inkar eden, projeler üretemeyip proje üretenlere engel olan, kısır döngü içinde kıvranan dar kafalı sığ düşünceli insanlardır. Halbuki o kadar yapılacak çok şey var ki bunları yapmaya ömür yetmez . Kendine yapılmasını istemediğini başkasına yapma sözünü unutup boş şeylerin kalfalığını yapanlar kötülüklerin efendisi olanlar bulundukları yerleri yalan dolanla işgal eden hak etmeyenler nefislerine hakim olmadıkları için bir gün unutulanlar mezarlığında yerlerini alacaklardır. Toplum böyle insanları tarih önünde yargılamış dersini vermiştir.   Aslında insanlar oturup düşünmeli benliğimize ne kadar hakimiz? Bize kontrolü kaybettiren ince çizgi nedir? İyi bir insan olma yolunda ne kadar yol kat emişiz? Biz her konuda nefsimize hakimmiyiz?   Ne dersiniz ?