Bugun...

BEN SENSİZ BİR HİÇİM ANNEM

	Filiz BAHÇIVAN YAZIYOR...
	111

Bazıları şanslı doğar.
Hani 1-0 galip başlayanlar vardır ya hayata.
Yediği önünde, yemediği arkasındadır hani, daha doğmadan nerde eğitim alacağı hangi okula gideceği, ne yapacağının planı yapılmıştır hayatın hiçbir zorluğunu yaşamazlar. Herşey hazırdır onlar için.

Hani ah be dersiniz ne şanslı. Doğuştan şanslı. Yerinde olmak istersiniz ya bazen. Ben hiç olmak istemedim.
Çünkü ben doğuştan şanslılardanım.
Yooo doğduğumda ailemin geleceğimi planlayacak kadar paraları yoktu. Pahalı oyuncaklarla, en güzel elbiselerle büyümedim.
Ama ben var ya ben, tüm bunları yaşayan çocuklardan daha şanslıydım.
Çünkü ben dünyalar iyisi bir anneye ve bir babaya sahiptim. Ve bu bana Allah'ın en büyük armağanıydı.

Babacığımı toprağa vereli çok oldu. Benzer acıyı annemde yaşamamak için her gün dualar ediyorum.
Bazen annesiz bir kız çocuğu olduğumu düşünüyorum. Ne yapardım, nasıl bir hayatım olurdu diye hayal ediyorum.
Sahipsiz bir kedi düşün annem sokaklarda kalan. Zorlukları düşün. Koca bir acı.

Ah be annem, sensiz kalma korkuları sardı beni son zamanlarda. Gecem gündüzüme karıştı. Her gece odanın kapısına kadar geliyor, nefes alıp almadığını kontrol ediyorum.
Bazende uzaktan izliyorum seni. Durgunluğunu, sessiz sedasız bir kenarda oturmanı hazmedemiyorum. Sen ki: ele avuca sığmaz, koca bir aileyi yöneten kadındın.
Hayat çok mu yordu ikimizi? Olur olmaz şeylere fazlamı kafa yorduk.

Ah biz seninle ne mücadeleler verdik, nelere göğüs gerdik. Babam'ın hastalığını ilk öğrendiğimizde çocuklar duymasın diye uzun süre sakladık. Ve ilk o zamanlar öğrendik gözlerimizle iletişim kurmayı.
Koca bir aileyi ayakta tutmak kolaymıydı bu zaman da, tuttuk. Bazen konuşarak, bazen severek, bazen de sinsi planlarla.

Sinsi planlarımızı merak ettiniz değil mi sevgili okurlarım.
Anlatayım.
Erkek kardeşimin ergenlik dönemi ailece hepimiz için çok zor geçti.
Bilirsiniz o yaştaki gençleri. Kanları deli akar. Bizimki de öyleydi. Arkadaşlarıyla semt'in huzurunu sağlıyorlardı akılları sıra. Uyuşturucu satan gençleri, zayıf çocukarı ezenleri, genç kızlara asılanları döverlerdi.

Her gün eve yüzü, gözü şiş gelirdi.
Mahalleden bir muhbir bulmuşum. Kavga olacağı zamanlar bana önceden haber vermesi karşılığı para veriyorum. Muhbir güzel çalışıyor. Saatler öncesi bana haber uçuruyor.
Haber tamam da, önemli olan kavgadan nasıl uzak tutacağız? Annem yana yakıla ağlıyor. Ben düşünüyorum. Aklıma şeytani fikirler geliyor. Annemide planlarıma ortak ediyorum.
Tam kavga saatine yakın annem, hastalanıyor, hangi evlat annesini bırakıp dışarı çıkabilir ki? Bizim oğlanda annemin başında oturuyor. Tabi biz annemle gözlerimizle kahkahalar atıyoruz.
Muhpire verdiğim paranın haddi hesabı yok. Çocuk resmen maaşa bağlanmış gibi. Durmadan haber getiriyor.

Bizimki arkadaşlarıyla odasında film izliyor. Kavga saatine kadar oyalanıyorlar. Biz annemle yine tutuşmuşuz ne yaparız da kavgayı engelleriz diye kara kara düşünüyoruz.
O günlerde yemek yememe gibi sorunlarım vardı. Bu nedenle iştah şurubu almıştım kendime. Ne zaman ki o şurubu içsem saatlerce uyurdum.
Ben şuruba bakıyorum, annem korkulu gözlerle bana. Bir kaşıktan bir şey olmaz korkma deyip birer kaşık katıyorum hepsinin gazozuna.
Çok değil Yarım saat sonra çocuklarda dahil hepsi uykuya dalıyor.

Birgün annem evde yok. Muhbir haber getirmiş. Bu defa ki kavga büyük olacak abla dikkat edin diye de tembihliyor.
Oturdum binanın merdivenlerine ağlıyorum. Annem olsa yapardık bir şeyler ama yok.

Gözüm merdivenlere takılıyor. Yok artık o kadar da değil saçmalama filiz diye kızıyorum kendime.
Yürek, mantık dinlermi hiç. Ya sen, ya kardeşin.
Evet yaptım. Onu da yaptım. İki saniyelik yuvarlanma sonucunda kafa, göz patladı. Tabii.
Pişman oldummu? hayır. Ben kardeşimin kolları arasında hastaneye yetiştirilirken dünyanın en mutlu ablasıydım. Bir zafer daha kazanmıştım.

Ama bir gerçek var annem, ben sensiz tek başıma hiç bir şeyi beceremiyorum.
Hadi toparlan kalk artık. Ben sensiz hiç iyi değilim.

Anneler günün kutlu olsun canım annem.
Seni çok seviyorum.