Hayat karmaşık, tıpkı rüya gibi, masal gibi. Şöyle bir geçmişe bakınca an gibi geliyor insanın yaşadıkları, oysa ki yaşananlar o kadar çabuk geçmiyor.  

Masal ne zaman biter belli değil, belki gün tamamlanmadan, belki de çok uzun yıllar sonra. 

Gün devam ediyor hala.

Ve biz sürekli koşturmaca içerisindeyiz. Sanki biz olmasak tüm işler yarım kalacak. Ne kadar da vazgeçilmez görüyoruz kendimizi değil mi? 

Ama öyle değil işte, biz olmasak da dünya dönmeye devam ediyor.

Dünya hayatının rüya olduğunu çoğumuz kabul etmesek de rüyadan uyandığımız zaman gerçeğe ulaşmış olacağız. 

 

İyiyi, kötüyü, güçlüyü, zayıfı, günahı, sevabı, pişmanlığı, tövbeyi hepsinin ne olduğunu yaşarken öğreniyoruz.  Hayat boyu öğrenme süreci içerisinde çevremizden etkilendiğimiz gibi, biz de aynı şekilde çevremizi etkiliyoruz. Bize verilen akıl ve fikir nimetini kullanarak yapıyoruz bütün bunları. Bunun için tefekkür ibadet sayılıyor bizi insancımızda. Yerlerin, göklerin, insanların, hayvanların, bitkilerin kısacası canlı cansız bütün varlıkların yaratılışı üzerinde düşünmek ve bunlardaki hikmeti kavramak bize kutsal kitabımız Kur-an'ın emri. 

Dar ve sıkıntılı zamanlardaki isyankâr tavrımız bizden birçok şeyi alıp götürüyor.  Ruh dünyamızda telafisi zor derin yıkıntılara sebep oluyor. Onun için zorluklar karşısında sabretmeyi becermemiz gerekiyor. Zorluklar karşısında sabretmek, demire su vermek gibi bizim kişiliğimizi olgunlaştırır. 

Ne zenginlikte yaşamayı ne de fakirlikte yaşamayı biliyoruz. Şükür, sabır, kanaat bizde sıfır! Sabreden fakirin ecrinin, şükreden zenginden daha fazla olduğunu ah bir kavrayabilsek işin rengi değişecek! 

Zenginlikte şükür, zenginliğini muhtaçlarla paylaşmaktır. Zenginlikte sınav, fakirlik de sınav aslında. Bu sınavın anahtar kelimesi de paylaşabilmek. Paylaşmayı bilenler sınavı başarıyla geçmiş oluyor.    

 

Günümüz insanı hep bedensel rahatsızlıklarının farkında. Şu et parçasına gösterdiğimiz özen kadar ruh sağlığımıza, gönlümüze özen göstermiyoruz. Bu bizim acı gerçeğimiz maalesef. 

Aman yaşlanmayalım aman cildimiz kırışmasın gibi endişeler gibi endişeler modern çağın insanındaki en büyük kaygı.  Yaşlanmayalım, cildimiz kırışmasın. Eeee nasıl olacak bu? Bunlar da hayatın bir gerçeği değil mi? Vakti, saati dolduğunda ölmeyen birisini gösterebilir misiniz? Hayatın değişmez gerçeklerine meydan okumak mümkün mü? 

 

Bazen, benim hayat felsefem şu diye başlayan cümleler kurarız ve peşinden prensiplerimizi sıralarız. 

Evet insanın bir hayat felsefesi olması gerekir. Niçin varız bu dünyada? Nereden geldik, nereye gidiyoruz? Nasıl ve neye göre bu hayatı yaşıyoruz? Bütün bu soruların cevabı bizim hayat felsefemizi oluşturuyor. 

Gerçi modern çağ ile birlikte felsefeyi pek sevmez oldu insanoğlu. Hız ve haz çağında maalesef kimse düşünmeye vakit ayıramıyor. Oysaki düşünce insanın onurudur. Hız ve haz çağı insan onurunu yok etmeyi hedeflemiştir. Düşünme zahmetine girme, biz senin yerine düşünürüz, demiştir bu çağın tasarımını yapan Batı zihniyeti. Gel sürüye katıl demektir bu aynı zamanda. 

 

Demem o ki, İmtihan dünyasındayız ve hepimiz sınav oluyoruz. Eğer sınava hazırlanırsak geçeceğiz yoksa kalıp cezamızı çekeceğiz. Başka yolu yok. Hayat zor, kolay dersek yalan olur, zaman zaman hiç beklenmedik yerden sorular çıkıyor, eğer sabır ve sebatla karşılık verirsek yarın kazanan olacağız. 

Bizler sabır ve şükürle sınanıyoruz. Allah neye izin verirse onu yaşıyoruz, "neden niçin ben?" sorularıyla vakit geçirmiyoruz. Tevekkül ediyoruz. Biliyoruz ki, Yaradan bizler için en güzelini yaratıyor. 

Şükredelim ki, Rabbimiz izin veriyor kendisinden istemeye. Ya izin vermeseydi? İşte asıl üzülmemiz gereken bu olurdu.  

 

Şair ne güzel söylemiş:

Sen hakk'a tevekkül kıl

Tefviz et ve rahat bul

Sabreyle ve razı ol. 

Mevla görelim neyler

Neylerse güzel eyler.