Bazen hatta bazen de değil sık sık toplumumuzun bir çok konu da ne hale geldiği ne hale geleceği hakkında endişelere kapılıyorum. Hep bana diyen zihniyetler o kadar çoğaldı ki gittikçe empatiden,iyilikten yoksun bir toplum haline gelmeye başladık. Kimin ne ihtiyacı var kimin ne derdi var umrumuz da değil kendi derdimiz,yoğunluğumuz başımızdan aşkın. Kimsenin kimseye sürecek bir merhemi yok. 

 

Oysa dağlara buğdaylar serpin,müslüman ülke de kuşlar aç demesinler diyor hz.Ömer ama bizim kuşlarımız da değil insanlarımız aç ve haberdar değiliz. Osmanlı zamanın da ağaç kovuklarına ihtiyaç sahipleri için para konulup bir de kimin alan kimin veren olduğu dahi anlaşılmasın diye incelikle düşünülürken şimdi komşusu açken tok yatabiliyoruz çünkü komşumuzun açlığından haberimiz yok. 

 

Öyle çelişkili bir toplum olduk ki kiminin elinden geliyor olmasına rağmen hiçbir yardımı yok insanlığa,kimi ancak kendi yağında kavruluyor kimi dağlarda ki kuşlara buğday serpmeyi düşünüyor ama yanı başında ki insanların ihtiyacını önemsemiyor şimdi konu hayvanlara nerden geldi diyeceksiniz ama kimi evinde beslediği hayvana verdiği değeri çöpü açlıktan, ihtiyaçtan karıştırana vermiyor...

 

Özel günler kapitalist rejimin oyunudur diyoruz ama aslında özel günlerimizi değil her anımızı her harcamamızı kapitalist bir oyunun içinde tüketiyoruz da haberimiz yok. Kendi ihtiyaçlarımızı bitiremiyoruz ki başkasına faydamız olsun. Topluma uyum sağlama şartları arasında boğulup gidiyoruz. Bulunduğumuz ortam ve kültür seviyesi bizi giyim kuşamdan her türlü ihtiyacımıza kadar etkisi altına alıyor. Artık ye kürküm ye demeye de gerek kalmıyor. 

 

Kimin nasıl giyinmek istediği ne yemek istediği kendi şartlarına göre kendisinin belirleyeceği bir durum olsa da bence insanlık da bir o kadar el atılıp ayağa kaldırılmayı bekliyor.

 

Gamze Kara