Malum bayramdan çıktık. Umarım hepimizin geçmiş bayramı kutlu,mutlu ve mübarek olmuştur. Eskiden herşey daha içtendi. Ya da büyüdükçe kayboluyor büyüsü. Belki bizim evlatlarımız için aynı büyüsünü koruyordur henüz eskimeyen herşey... Ama birçok şeyin hislerimizle beraber değiştiği aşikâr. Örneğin komşuluk ilişkileri. Biz çocukken komşumuz da yer içer hatta evden önce onlara girer bi yatıya kalmazdık. Onlara güvenilirdi ve onlar da bizlere güvenirdi. Paylaşırdık aşımızı ekmeği. Şimdi birçok insanla aynı havayı paylaşmaktan öteye gidemiyoruz. Öyle ki mümkün olsa aynı havayı solumayacağımız insanlar var. 

 

Tekrar bayrama dönecek olursak kimilerimiz inancı ve maddiyatı doğrultusunda kesti kurbanlarını. Ne niyetle yapıldıysa bulacaktır elbet yerini. Ben inanış kısmında değilim ama inanışla ilgili şunu söylemek istiyorum öncelikle...Toplum olarak her türlü görüş ve inanışa sahip olarak farklı sesler çıkıyor bu konu da. Nasıl ki herkes şahsi görüş ve inanışına laf söyletmiyor ve kendinin haklılığına yüz de yüz inanıyorsa aynı ölçü de yapılanlara homurdanmadan saygı duymayı bilmeli. 

Bir de kurbanın hakkıyla dağıtılması konusu var elbette. Elalem kesmiyor demesin diye kesenlerde cabası tabi. 
Kurbanı dağıtmakla sadece et yiyemeyen insanların et yiyebilmesine vesile olunmuyor aynı zaman da gönüllerin insanlığa ısınması ve kopan bağların kuvvetlenmesi açısından da büyük önem teşkil ediyor.
Gerek inanış gerek kişisel hassasiyete bağlı olarak, olumlu veya olumsuz çok yorum yapılabilir. Sonuç olarak ise bence kurban İbrahimce bir adanış İsmailce bir teslimiyetin hem ruhi hem bedeni bir lezzete bağlanmasıdır...

 

Gamze Kara