"Lezzetleri bıçak gibi kesen ölümü çok hatırlayınız".(Hz.Muhammed)
 Ölüm sevdiğimiz biri olunca çok ağır bir haber, kendimize ise yakıştıramayacağı bir gerçektir. Ama ölümü hatırlamak,düşünmek sandığımız ya da içine düştüğümüz gibi bir bunalım sebebi olmamalıdır. Aksine hayatı denge de tutmak için güzel bir terazidir.

Şöyle ki üzüldüğümüz zaman herşeyin biteceğini bilmek ferahlatacaktır. Ya da bu dünyanın ahireti de var demek içimiz de ki insanlığı uyandırmalıdır. Çünkü herşey gelip geçiciyken çok da uğraşmamak lazım insanların halleriyle. Bu haksızlığa uğrayınca peşine düşmemek değil.

Sadece insanlardan fazla beklentiye girmemek lazım. Kişi kendi kusurlarıyla kendi kişisel gelişimiyle uğraşırsa başka insanların yaptıklarına çok sıra gelmeyeceği kanaatindeyim. Bırakın kim ne yapıyorsa yapsın. Elbette ki hakkınızı yemesin,çalmasın,kamu ve kişisel hak ve özgürlüğe aykırı davranmasına göz yummayalım kimsenin.
Asıl dediğim herkesin önce kendi işine ve böylelikle herkesin kendi içine bakması.

Gamze Kara