Hepsi bir bütünmüş meğer...
Sakladığım eşyalar gibi,
ruha işliyormuş;
herşeyi gerekli bulmak...
Kanaate alışıyormuş insan
Sevgiye...
Yaşama...
Bize ne,
ne kadar sunulduysa...
Olurunu kabul ettiğimiz herşey
Bizi gereksiz sabırlara itmiş
Kendimize sağır olmuş
Acıyı kucaklamaktan,
Katlanmaktan gocunmamışız...
Kıyamayıp biriktirmişim!
Meğer yükmüş hepsi ruha
Şimdi fazlalık olan herşeyi atıyorum
Yüzsüz yükleri koydum kenara
İçimden başladım
Bundan sonra
Yalnız
Sade
Ve
Tenha.
Gamze Kara