Avuçlarıma aldığım küçücük elleri, boynuna başımı dayayıp ciğerimin en derinlerine kadar çektiğim mis kokusu, dünyayı yeni tanıyıp merakla sorduğu şirin konuşmaları, bir yandan büyüyor olsa bile tek ihtiyacının sevgi,ilgi ve oyun olması...
Bir çocuk...Dünyaya bizim aracılığımızla gönderilmiş bir çocuk bir emanet.

Herkes gibi ben de çocuk istismarından bahsedeceğim. Bahsedeceğim çünkü bizim iç yangınımız saman alevi gibi. Bahsedeceğim çünkü biz çabuk unutuyoruz.
Bir olay yaşanıyor pisliği hepimizin üzerine sıçrıyor. Kimileri olaya da değil üzerine sıçrayan kire veryansın ediyor .Silkelenip uzaklaşıyor oradan. Bir pislik var orta da temizlenmesi gereken. Kimilerinin tepkisiz kaldığı kimilerinin tepkisinin yeterli gelmediği...Ne mi yapabilirdik? Belki ütobik gelecek ama durdurabilirdik dünyayı. Nasıl mı? Bu olay çözülmeden hiçbir yere kıpırdamayarak. Olaylar başlatmayalım. Yürüyüş de yapmayalım tamam ama sessiz ve güçlü bir tepki bulabiliriz. Adını çocuk istismarı deyip kulağı tırmalamayan bir ifade bulmak gerçeği değiştirmiyor. Bir çocuğa tecavüzden bahsediyoruz. O an kopmayacaksa kıyamet bir daha neyin üzerine kopar ki! 
Bu olay üzerine ertesi gün akşam 10dakikalık bir tepki dolaştı sanal alemde. Belki herkes duymadı ama belirli bir vakit aralığında 10dakika tüm internet ve televizyonlar kapatılsın diye bir mesaj yayıldı. Bence herkes tarafından yapılsaydı güçlü bir tepki olurdu. Belki de hiçbir konuda gerçekleştiremediğimiz bir beraberlik...

Söylemeye dilim varmıyor ama böyle aşağılık bir olaya maruz kalan çocuğun(büyüğün) ya da ebeveynlerin yerine kendimi koyamıyorum bile.
Çünkü değil koymak yayından geçecek bile olsam kendimi dağlara taşlara atasım geliyor veryansın ederek! Uykularım kaçacak oluyor ama uyuyorum uyuyabiliyorum iştahım kaçacak oluyor ama yemek yiyebiliyorum. Ateş düştüğü yeri yakıyor ve kimse o ateşi gökyüzünden seyredip bir parçamızın yandığını farkedemiyor. Ateş düştüğü yeri değil içimizi yaksın. Yaksın ki kimse bir daha ateş yakamasın...

 

Gamze Kara