Biz 7 kardeşiz birde Anne Baba 9 kişilik bir aile.

O zamanlar varlıkta yok fazla... 

Vitamini geçtim doysak şükrettigimiz zamanlar... 

Hani miğdeye girsinde tokluk versinde ne olursa olsun yeter denilen vakitler.

Annem bir büyük tencere makarna haşlamış bize, koymuş sofraya. 

Yağını bir tavada ısıtıp üzerine gezdirmek için tekrar gitmiş mutfağa

Döndüğünde ne görsün makarnadan bir kırıntı bile kalmamış sofrada

Ee hani makarna nerde diye sormuş annem

Koro halinde "yedikkkk" diye bir ses odada

Kendide aç hemde herkezden en fazla

Elindeki yağa iki yumurta kırar yerim geçistiririm diye düşünmüş kendince. 

Tam kırarken babam gelmiş üzerine.

Anaya bak çocukları başından savmış 

kendini düşünüyor deyip 

almış tavayı elinden yumurtalarıda o yemiş afiyetle..

Kalakalmış Annem öyle...

Garip anamın suya şeker karıştırıp 

birkaç kuru ekmek doğrayıp yediği günleri çok iyi bilirim...

Ve hiç unutmam o günleri daha neler çektiğini...

Diyeceğim o ki;

Geldiğim yeri unutmadım

Bulunduğum yerde de kaybolmadım.

Ziyan etmem ne sevgiyi ne emeği.

Beni ben yapan yaşadıklarım

Ben her halimle benim"

Şimdi soruyorum cennet en çok böyle annelere yakışmıyor mu?

Niye ayağın altından alma çabası?

Benim en büyük duam sensin ANAM

Ben gördüm...!

Yokluğun en siyah demini

O yüzden

Varlığın içinde yokluğu unutmayacak kadar

Açlığa TOKUM.

Ayşe Varol