Dünü
Bugünü
Yarını koydum önüme
Kaygılarımla
Yarınların endişesiyle boğulduğumu farkettim
Sonra aklıma geldi kendimden sakladığım
acı hatıralarım
Ne kadar saklarsa saklasın insan
karşılaşınca anlıyor ki
herşey olduğu yerde
Unutamadım güvendiğim dağların karını
Kırılınca bir kere
Birleşmiyormuş can parçaları
Çekilip bir kenara olabildiğince sessizce
Onlar hayat derken adına
Nefes alıp veriyordum ben sadece
Yolu yordamı da unutup
Pata küte
Öylesine işte
Sorun yok
Değmesinler yarama
Biçilmiş ömrü yaşarım ben kendimce
Anlayın işte
herkes atıldığı kuyudan çıkamıyor
Ya da şöyle ifade edeyim bu hikayeyi merak edenlere
Ben İbrahim değildim
Ve ateşim dönmedi güle...
Gamze Kara